Op 21 februari 2020 won ik de tweejaarlijkse ‘Banningprijs’ voor een politiek essay door een jonge denker met een essay getiteld Tijd, taal en waarde in de verbeelding van een duurzame toekomst. Het essay is uitgegeven in een speciale brochure met alle genomineerde essays en in Socialisme en Democratie, het tijdschrift van de Wiardi Beckman Stichting.
‘Je houdt hoe dan ook wel een wereld over, en waarschijnlijk ook wel mensen.’ Concreter wordt het niet, de verbeelding van de wereld na de catastrofe, nadat klimaatverandering onherroepelijk heeft toegeslagen. Hoe kunnen we spreken over een wereld die we ons niet kunnen voorstellen, omdat hij misschien – dat weten we ook niet – volledig van de onze zal verschillen? Een wereld die dus per definitie niet past in prognoses, ramingen, statistische extrapolaties, omdat elke extrapolatie precies erop gebaseerd is dat de dingen op een enkele variabele na hetzelfde blijven?
Lees de rest van het essay en het juryrapport via deze link.